Με τα μάτια μιας Κοινωνικής Λειτουργού:
«Χθες, είχαν γενέθλια δύο αδελφάκια, από τα πιο παλιά μας παιδιά, τα πρώτα μας. Έτσι, ο μεγάλος μου είχε ζητήσει να τους συνοδεύσω σε ένα fun park για να κάνει έκπληξη στον μικρό του αδελφό. Περάσαμε υπέροχα, ξελιγωθήκαμε στο παιχνίδι, είδαμε τα πάνω κάτω και τούμπαλιν, γελάσαμε, δημιουργήσαμε λίγες ακόμα όμορφες αναμνήσεις που εύχομαι να θυμούνται για πάντα.
Τα πιο όμορφα όμως της βραδιάς ήταν 2 περιστατικά. Το πρώτο, ενώ στην επιστροφή χρειάστηκε να περπατήσουμε λίγο παραπάνω και μες τη νύχτα στο κέντρο της πόλης, ενώ ήμουν μπροστά πρώτη μου λένε 2 φωνούλες: » ….. , εδώ μαζί μας, όχι μόνη σου όλοι μαζί πάμε, πρέπει να προσέχουμε»
Το 2ο περιστατικό, ακριβώς μετά το πρώτο….Μετά από τόσες ώρες παιχνιδιού ορθοστασίας και κούρασης, φτάνοντας επιτέλους στην ….. άρχισαν να επιταχύνουν το βήμα τους….. Και μου είπαν και οι 3 μαζί: «Το μόνο πράγμα που θέλουμε τώρα είναι να πάμε στο σπιτάκι μας. Στο κρεβάτι μας…. «
Ένιωσα μετά από πολύ καιρό μια γαλήνη, μια ανακούφιση πως όσα δύσκολα και αν περνάμε, ναι, η ….. είναι το σπίτι τους.»
