Μια ακόμη συγκινητική ιστορία εξελίχθηκε στις δομές μας. Ένα ακόμη παιδί πήρε το δρόμο του.
Με τα λόγια της Κοινωνικής Λειτουργού:
«…Είναι πια γνωστός ο χαιρετισμός σε κάθε παιδί μας που φεύγει για τον προορισμό του. Ο σημερινός όμως ήταν ιδιαίτερος. Θα μου πείτε τώρα, αμάν ρε …., για όλα τα παιδιά τα ίδια λες και θα έχετε και δίκιο, όντως κάθε αποχωρισμός είναι ιδιαίτερος και δύσκολος και κάθε φορά τα ίδια λέω. Αλλά το Σάββατο το πρωί που πήγα το παιδί για το γνωστό PCR test είχαμε μια συζήτηση στο αυτοκίνητο, την οποία επαναλάβαμε και σήμερα στο αεροδρόμιο. Τον ρώτησα να μου πει ειλικρινά πως νιώθει που φεύγει. Η απάντησή του ήταν η εξής: Ξέρεις …., ήταν πολύ δύσκολο να αφήσω την οικογένειά μου στην πατρίδα μου και να ξεκινήσω ένα ταξίδι εντελώς άγνωστο για μένα. Συνειδητά επέλεξα να πάω στο θείο μου στη Γερμανία, γιατί είναι η μόνη οικογένεια που έχω στην Ευρώπη και εκείνος είναι πολύ καλός άνθρωπος. Αλλά μου είναι δύσκολο γιατί αφήνω πίσω μου, εδώ στην Ελλάδα μια άλλη οικογένεια, ιδιαίτερη πολύ. Γιατί αυτό είμαστε στη δομή, μια μεγάλη και ιδιαίτερη οικογένεια. Και η δομή μας είναι το σπίτι μας, λίγο διαφορετικό αλλά πάντα σπίτι μας. Οπότε νιώθω πολύ περίεργα και δύσκολα.
Μου είπε ότι θα ήθελε αν γινόταν να αλλάξει το εισιτήριό του και να φύγει αργότερα. Μου είπε ότι έχει σφιχτεί το στομάχι του που φεύγει και μας αφήνει πίσω. Ότι σε 3 χρόνια που θα ενηλικιωθεί θα επιστρέψει να μας δει γιατί του λείπουμε ήδη.
……., θα μας λείψεις πολύ. Να συνεχίσεις να κάνεις μεγάλα όνειρα για τη ζωή σου, γιατί σου αξίζει να αφήσεις πίσω σου όλα όσα πέρασες και να προχωρήσεις σκορπίζοντας γύρω σου το φως που έχεις μέσα σου. Κι όπως σου είπα και σήμερα πριν φύγεις, να συνεχίσεις να χαμογελάς ο κόσμος έχει ανάγκη το χαμόγελό σου.»
ΥΓ. Η φωτογραφία από το αεροδρόμιο είναι τραβηγμένη γιατί ήθελε να έχει την τελευταία ανατολή του ήλιου από την Ελλάδα.
